Parel van De Langstraat: De Emmamolen, Nieuwkuijk

Op een zonnige dinsdagochtend in maart ga ik op bezoek bij De Emmamolen in Nieuwkuijk. Een molen uit 1886 die is vernoemd naar koningin Emma. De molen ken ik nog vanuit mijn kindertijd, als herkenbaar punt tijdens een fietstocht of wandeling. Wanneer ik als klein meisje achter mijn ouders aan door de polder ‘hobbelde’ - en geen idee had waar we precies waren – wist ik bij het zien van De Emmamolen dat we weer ‘bijna thuis’ waren.

Ik rijd de parkeerplaats op die onlangs is aangelegd door Gemeente Heusden. Fijn, zo’n mooie ruime parkeerplaats voor de deur. Vanaf de parkeerplaats zie ik de Emmamolen al stralen in het zonnetje. Statig - zoals het een koningin betaamt - uitkijkend over de uitgestrekte polder aan de overkant van de weg.

Bij binnenkomst word ik begroet door Joost van Eijk, met wie ik een afspraak heb. Joost is sinds vijf jaar mede-eigenaar, samen met zijn compagnon Lars van de Wiel. Joost en Lars hebben elkaar jaren geleden leren kennen toen zij allebei werkzaam waren in de horeca in ’s-Hertogenbosch. Ze raakten bevriend en al gauw ontstond de droom om ooit iets samen te gaan runnen, vertelt Joost. “Op een mooie zomerdag belandden we op het terras van De Emmamolen en spraken met elkaar af “als zoiets als dit op ons pad komt dan gaan we ervoor.” Drie jaar later kwam De Emmamolen te koop te staan en de twee ondernemende jongemannen twijfelden geen moment. “Na een kleine verbouwing en wat schilderwerk zijn we op 2 maart 2018 van start gegaan.” blikt Joost terug.

Ineens waren Joost en Lars eigenaar van een horecabedrijf. Vanaf het begin zijn ze zeven dagen per week van 10:00u - 22:00u geopend. Dat is behoorlijk pittig lijkt me, er zal wel een groot team nodig zijn. “Dat klopt, we hebben een heel mooi team waar we ontzettend trots op zijn. Gelukkig hebben we ondanks de coronacrisis iedereen aan boord kunnen houden. Ik had het echt heel erg gevonden als dat niet was gelukt.” vertelt Joost.

Inmiddels kunnen ze dus weer lekker knallen met het vertrouwde team. Het restaurant loopt voor zowel de lunch als het diner aardig vol en bij mooi weer is het grote terras tóch nog te klein. De Emmamolen ligt aan een populaire fiets- en wandelroute dus zeker op mooie, zonnige dagen is er geen gebrek aan passanten. “Die blijven na een paar drankjes ook gemakkelijk hangen voor een lunch”. Het diner is een ander verhaal, dat hebben Joost en Lars wel wat actiever moeten promoten. “Het duurde even voordat bekend werd dat wij ook een dinerkaart hebben, maar inmiddels loopt dat ook steeds beter” geeft Joost aan.

Ik vroeg Joost op welke doelgroep zij zich richten. “Dat is echt zeer divers. Doordeweeks mogen we overdag veelal pensionado’s verwelkomen. In het weekend en voor het diner weten ook veel dertigers en veertigers ons te vinden voor een borrel met vrienden of een etentje.” Ik werp een blik op de kaart en zie dat er voor elk wat wils te bestellen is. Klassieke gerechten zoals het 12-uurtje en de uitsmijter worden afgewisseld door eigentijdse gerechten als een vegetarische couscous en een avocadoburger. De allerkleinste klanten kunnen smullen van het kindermenu ‘Happy Mill’.

Joost neemt me mee voor een kijkje in de keuken die onlangs nog verbouwd is. “We kwamen echt plek tekort, nu hebben onze koks meer bewegingsruimte en moderner apparatuur”. Via een houten trapje in het restaurant betreden we vervolgens de eerste verdieping van de (zeven verdieping tellende) molen. “Dit is eigenlijk het terrein van de molenaar” geeft Joost aan. Er ligt meel opgeslagen en er staan attributen, zoals een enorme weegschaal en een prachtige oude speculaasmachine. We horen iemand de trap opkomen. Het blijkt bakker Erik te zijn, die meel komt halen voor Bakhuys Emma. We lopen meteen even met Erik mee om ook daar een kijkje te nemen. Ik val met mijn neus in de boter want terwijl de geur van versgebakken brood me tegemoet komt ontmoet ik daar ook Kees van Buul, de molenaar en tevens oud-eigenaar van De Emmamolen. Kees runt momenteel Bakhuys Emma, een bakkerswinkel waarvan het brood ook wordt geserveerd in De Emmamolen. Terloops vertelt Kees dat hij hobbymatig bier brouwt met een paar vrienden. Joost laat me weten dat die hobby iets serieuzer is dan ik in eerste instantie begreep: “Hun zelf gebrouwen tripel is één van onze hardlopers”.

En dan is het alweer tijd om afscheid te nemen. Buiten bewonder ik nog even de oude wieken die als een soort ‘balustrade’ horizontaal langs het terras geplaatst zijn. Een mooi stukje geschiedenis, leuk om te zien.

Ik beloof Joost dat ik zeker een keer terugkom om - het liefst op het heerlijke terras - dat molenaarsbiertje te proeven!

Klik hier voor meer informatie over de Emmamolen.