Parel van De Langstraat: Conferentiecentrum Abdijhof Mariënkroon

Ben jij bekend met Abdij Mariënkroon? Heb je er nog nooit van gehoord? Ga lekker achterover hangen. Er is genoeg over te vertellen!

Abdijhof Mariënkroon was voor mij lange tijd een onbekende plaats in De Langstraat. Dit veranderde nadat eerder dit jaar een blog mocht schrijven over de beruchte Bende van de Witte Veer.

Ik vind dat ik maar bof dat ik weer terug mag naar Abdijhof Mariënkroon. Ik ga van de snelweg af en draai enkele minuten daarna het terrein op. Lopend naar de receptie zie ik Ellemiek al staan. We schudden elkaar de hand en ze heet mij welkom. ‘’Waar zullen we gaan zitten?’’, vraagt Ellemiek. Het lekkere weer nodigt uit om buiten op binnenplaats te gaan zitten. En dat doen we dus ook.

Ik weet niet waar ik moet beginnen. Er is op dit stuk land zo veel gebeurd. De eerste activiteit dateert zelfs al uit de IJzertijd. Dat blijkt uit de aardewerkscherven die er zijn gevonden. Wow! Hier heb ik zelf niks van gezien, maar wat ik wel heb gezien is de overgebleven toren van Kasteel Onsenoort. Deze kasteeltoren, die al in 1388 werd gebouwd, bevindt zich aan de achterkant van de abdij.

Ons gesprek zittend voortzetten lukt op een plek als dit écht niet. Hier moet je gewoon ronddwalen. ‘’Kan je mij anders niet een rondleiding geven?’’, vraag ik aan Ellemiek. ‘’Dat gaan we doen’’, is haar antwoord.

Ellemiek, door wie ik vandaag word meegenomen, is een van de twee managers van Conferentiecentrum Abdijhof Mariënkroon. De voormalige abdij is nu een conferentiecentrum met zalen en overnachtingsmogelijkheden. Het dankt zijn naam en gebouwen aan de paters die rond het jaar 1934 op de kelder van het oorspronkelijke Kasteel Onsenoort, de vleugels van de abdij bouwden die er tot op heden nog staan. Het werd eerst het ‘Onze Lieve Vrouwe van Onsenoort’ genoemd, waarna het is gewijzigd naar klooster ‘Mariënkroon’. Vernoemd naar het cisterciënzerklooster dat in 1579 in de omgeving Heusden door de Geuzen werd geplunderd. 20 jaar later, in 1957, werd het klooster verheven tot abdij.

Ik loop met Ellemiek mee door de kapel naar de kasteeltoren. Onderweg passeren we de collectie van het museum Mariënkroon. In de hoge gang van de kapel hangen oude foto’s en enkele vitrines met daarin allerlei relikwieën.

Even later staan we bij de entree naar de kasteeltoren. Ik sta versteld van de vele sleutels aan de sleutelbos die Ellemiek tevoorschijn tovert. Het is daarom ook even zoeken naar de juiste. We stappen de kamer in. ‘’Deze kamer kan dus ook gebruikt worden voor vergaderingen, cursussen, workshops enzovoort’’, zegt Ellemiek terwijl ik aandachtig door de kamer struin.  ‘’We staan hier dus boven de kelder van de kasteeltoren’’, voegt ze eraan toe.

Als we teruglopen, moet ik haar toch eens vragen met hoeveel personen ze het conferentiecentrum runt. Het lijkt mij een hele bezigheid om het allemaal bij te houden. ‘’We hebben zes vaste werknemers en de rest bestaat eigenlijk allemaal uit vrijwilligers’’, vertelt Ellemiek mij. Het blijkt dat veel van deze vrijwilligers op het terrein wonen en deel uitmaken van de Focolare beweging. ‘’Wat is dat precies de Focolare beweging?’’, vraag ik. ‘’’Dat is een Christelijke beweging die zich inzet voor verbinding en dialoog en op het terrein van Mariënkroon wonen deze mensen dus samen’’, zegt Ellemiek. De Focolare beweging maakt het mogelijk dat diverse functies van de abdij als religieus en maatschappelijk-cultureel centrum kunnen blijven bestaan. ‘’Ook voor ons als conferentiecentrum betekent dit, dat wij aan de hand van deze principes werken’’, laat Ellemiek weten.

We stappen de grote eetzaal van het hotel binnen. Mijn oog valt meteen een kunstwerk gemaakt van stenen tegeltjes. Ellemiek ziet dat ik even blijf kijken. ‘’Het is gemaakt door Pater Raymundus’’, zegt ze, ‘’omdat hij maar een klein oventje had om de tegels in te maken zijn bijna allemaal even groot’’. Ellemiek zegt dat er meerdere over het terrein zijn te vinden. Klinkt als een leuke speurtocht.

Het hotel telt in totaal 45 kamers. Een leuk detail is dat de kamers waar de paters verbleven ook worden gebruikt. De lange gang met oude deuren geeft het een authentieke uitstraling. ‘’Ons hotel is geen standaard hotel’’, wil Ellemiek mij meegeven. ‘’Alle voorzieningen zijn aanwezig in de kamers, maar gasten moeten zelf hun bedden opmaken’’, zegt Ellemiek.

Van individuen en koppels, tot kleine- en grote groepen. Iedereen is welkom. Groepen komen hier het vaakst. ‘’Divers is het wel’’, vertelt ze. ‘’Zo komen hier groepen voor conferenties, workshops en meetings, maar ook voor yoga en stilte retraites’’.

Na een rondleiding door het hotel lopen we naar buiten. Ik zie een volleybalveld en een paar willekeurig geplaatste skelters. ‘’Iedereen mag alles gebruiken hier. We willen een gevoel van thuis meegeven aan de gasten’’, vertelt Ellemiek. En voor mij voelt dit ook zo. Ik mag overal kijken, alle deuren gaan open.

Ik zie veel meer van het terrein dan tijdens de vorige keer dat ik hier was. Het blijft verbazen. Ellemiek neemt mij mee de bossen in. Waar we naar toe lopen weet ik niet. We passeren een bordje met daarop ‘Mariakapel’ geschreven. Dan doemt er tussen de bomen een schattig wit kerkje op. Hoe leuk is dat!

Het terrein van Mariënkroon voelt voor mij als een oase van rust. Ik kan het iedereen aanraden om hier eens een rond te dwalen. Loop bijvoorbeeld naar de Mariakapel, en daarna naar de brug over de kasteelgracht. Vergeet dan ook zeker niet om te genieten van de prachtige kasteeltoren. Je kunt en mag alle kanten op, want ‘’iedereen is altijd welkom’’, geeft Ellemiek aan.

Na je wandeling kun je zelfs nog even neuzen tussen de streekproducten bij de receptie, of gaan zitten voor een lekker bakje koffie of een ijsje.

Abdijhof Mariënkroon mag zeker een parel in De Langstraat worden genoemd!

Het is leuk om te weten dat..

.. er in de kapel van Abdijhof Mariënkroon nog steeds kerkdiensten en missen worden gehouden.

…Mariënkroon onderdak biedt aan Oekraïense vluchtelingen.

Klik hier voor meer info over Abdijhof Mariënkroon