Willemijn Bol: Hij was eigenlijk mijn oudoom – de jongere broer van mijn opa Kees Bol – maar voor iedereen bleef hij gewoon “ome Wim”.

In 1953 emigreerde hij met zijn gezin naar Australië. Ik zag hem maar een paar keer in mijn leven, maar vanaf onze eerste ontmoeting was er een klik. Een warme, open man met prachtige verhalen en dezelfde humor als opa.

Twaalf jaar geleden zocht ik hem op, aan de andere kant van de wereld. Ik was net op tijd – een jaar later overleed hij.

Vlak voor mijn vertrek drukte hij me nog snel een stapel papieren in handen: zijn herinneringen aan de laatste maanden van WOII, toen hij dwangarbeider was in Duitsland. Een verhaal vol angst, honger en verlies, maar ook vol hoop, geloof en kameraadschap.

Verhalen zoals…

Willemijn Bol: Hij was eigenlijk mijn oudoom – de jongere broer van mijn opa Kees Bol – maar voor iedereen bleef hij gewoon “ome Wim”.

In 1953 emigreerde hij met zijn gezin naar Australië. Ik zag hem maar een paar keer in mijn leven, maar vanaf onze eerste ontmoeting was er een klik. Een warme, open man met prachtige verhalen en dezelfde humor als opa.

Twaalf jaar geleden zocht ik hem op, aan de andere kant van de wereld. Ik was net op tijd – een jaar later overleed hij.

Vlak voor mijn vertrek drukte hij me nog snel een stapel papieren in handen: zijn herinneringen aan de laatste maanden van WOII, toen hij dwangarbeider was in Duitsland. Een verhaal vol angst, honger en verlies, maar ook vol hoop, geloof en kameraadschap.

Verhalen zoals die van Wim moeten blijven leven. Zodat we blijven herinneren: dit nooit meer.

Kom je luisteren? Meld je aan via onze website www.gouverneurshuis.nl